Panzerfaust

W roku 1942 powstał prototyp pocisku faustpatrone (nabój pięściowy). Była to głowica o ładunku kumulacyjnym osadzonym na krótkiej rurze i miotana ładunkiem prochowym. Doskonałe wyniki balistyczne spowodowały opracowanie bezpiecznego sposobu wystrzeliwania głowicy. Na przełomie 1942 i 1943 roku pojawiło się ostateczne rozwiązanie: przedłużono rurową wyrzutnię, skonstruowano mechanizm odpalający wraz z prostym celownikiem oraz nadkalibrową głowicę stabilizowaną aerodynamicznie.

Pierwsze egzemplarze panzerfaustów - 30k i 30 - trafiły na front już w połowie 1943 roku, szybko zyskując uznanie.

Oba modele odróżniał jedynie kaliber głowicy i zdolność przebicia. Ładunek kumulacyjny w głowicy wykonany był z heksolitu (stopu trotylu i heksegonu), którego dodatkowo efekt kumulacyjny wzmagała wkładka o odpowiednim kształcie, wykonana z miękkiej blachy (miedzi, ze względu na koszty, nie stosowano). Dla polepszenia własności aerodynamicznych głowica miała czepiec balistyczny, detonowana była prostym zapalnikiem bezwładnościowym, uderzającym w spłonkę osadzoną w małym ładunku pobudzającym Zundladung 34. Zapalnik był dodatkowo zabezpieczony (przed przypadkowym zadziałaniem) przez spiralną sprężynę, a cały ww. zespół znajdował się za ładunkiem kumulacyjnym. Aby ustabilizować lot pocisku, dołączono doń krótki drewniany drążek, do którego przybijano prostokątne lub trójkątne blaszki (ze sprężynującej, cienkiej blachy) – pełniły one rolę brzechw aerodynamicznych po opuszczeniu wyrzutni przez pocisk. Rurowa wyrzutnia wykonana była z miękkiej stali i była trwale połączona z mechanizmem odpalającym i celownikiem. Wewnątrz rury umieszczano tekturowy pakiet z prochem – ładunkiem miotającym. Koniec rury zatkany był kartonową pokrywką, zabezpieczającą przed przypadkowym zapchaniem przewodu wyrzutni – przy strzale wyrzucało go ciśnienie gazów prochowych. Mechanizm odpalający składał się z iglicy ze sprężynką, przycisku spustowego, bezpiecznika, nadto dźwigni napinającej, będącej zarazem celownikiem. Działanie bezpiecznika polegało na zasłonięciu kanału ogniowego wiodącego od spłonki do ładunku prochowego. Jeśli tuleja bezpiecznika została przekręcona o 1/4 obrotu, odsłaniał się kanał ogniowy.

Kolejne modele panzerfausta, odpowiednio: 60, 100, 150, różnił kaliber głowicy i wielkość ładunku miotającego. Konstrukcja i mechanizm nie ulegał istotnym zmianom, z racji wzrastania zasięgu broni modyfikacjom ulegały nastawy celowników. Jedynie we wzorze 150 wprowadzono (a był to już początek 1945 roku) wielokrotne użycie wyrzutni rurowej. Osiągnięto to przez umieszczenie ładunku miotającego w głowicy oraz przez wzmocnienie rury. W wyniku problemu z transportem model ów nie wszedł do walki. Model 250 (o teoretycznym zasięgu 250 m) z racji zakończenia wojny nie opuścił desek kreślarskich nigdy nie wchodząc nawet w fazę prototypową. Panzerfaust jako indywidualna broń przeciwpancerna był zgodnie z zamierzeniami bronią tanią, łatwą w produkcji, prostą w użyciu i skuteczną.

Dane taktyczno-techniczne
Dane taktyczno-techniczne granatników Panzerfaust Wzór Panzerfaust
klein Panzerfaust
groß Panzerfaust
60 m Panzerfaust
100 m Panzerfaust
150 m Panzerfaust
250 m
Kaliber wyrzutni (mm) 28-33 44 44 44 ? ?
Długość wyrzutni (cm) 80 80 80 115 115 60
Kaliber pocisku (mm) 100 150 150 150 ? ?
Przebijalność (mm) 140 220 220 200 360 ?
Masa ładunku miotającego (g) 56 95 140 190-200 ? ?
Masa pocisku (kg) 1,3 2,9 2,9 ? ? ?
Masa całkowita (kg) 3,25 5,1 6,1 6,8 ? ?
Prędkość początkowa pocisku (m/s) 25-8 30 48 60 85 150
Donośność skuteczna (m) 30 30 60 100 150 250

Małe uzupełnienie - Panzerfausty były równiez używane w walkach miejskich do zwalczania umocnionych punktów oporu i wybijania dziur w murach. Zdobyczne były popularnie nazywane w LWP "kieszonkową artylerią".